Ο ΓΙΑΝ ΒΑΝ ξεκίνησε ως ντράμερ παίζοντας σε λαϊκά κέντρα διασκέδασης (μπουζούκια) πριν καν ενηλικωθεί, συνήθη πρώτα βήματα για ένα νέο μουσικό στην ελληνική πραγματικότητα. Εκεί βίωσε την λούμπεν, συχνά σουρεαλιστική ατμόσφαιρα αυτών των χώρων. Στα είκοσί του ξεκίνησε να δουλεύει ως τεχνικός συναυλιών, εκεί συνειδητοποίησε πως ένας ντράμερ μπορεί να είναι ταυτόχρονα εκτός απο μουσικός και παραγωγός. Τότε αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του, το 1996 πήγε στο Rotterdam’s Conservatorium’s (Codarts) Jazz Department. Στην Ολλανδία έζησε συνολικά εφτά χρόνια. Με την επιστροφή του στην Αθήνα ξεκίνησε συνειδητά να αναζητά τρόπους να συνδυάσει τη τζαζ με το λαϊκο-δημοτικό, στοιχεία που εντοπίζουμε στις τελευταίες δισκογραφικές δουλειές του.

Από τα μέσα των ’00s, ο ΓΙΑΝ ΒΑΝ έχει δραστηριοποιηθεί σε διάφορα projects στην Αθήνα, αν και η περίοδος που ακολούθησε υπήρξε δύσκολη για την τοπική μουσική σκηνή, με πολύ περιορισμένες ευκαιρίες και έλλειψη χώρων για πολιτισμικές δραστηριότητες και συναυλιές. Επιπλέον, από το 2010 η Ελλάδα ως γνωστόν βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Σε μία χώρα με ένα ήδη δυσλειτουργικό σύστημα πολιτισμού, κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας ο πολιτισμός έγινε πολυτέλεια. Ύστερα από δέκα χρόνια ύφεσης, το Μάρτη του 2020 η πανδημία της Covid-19 ήρθε να καταστρέψει κάθε προσπάθεια της χώρας που πάσχιζε να ανακάμψει και διέλυσε κάθε ελπίδα.

Μετά την απομόνωση της πρώτης καραντίνας (Μάρτης-Μαης 2020), ο ΓΙΑΝ ΒΑΝ είχε την ιδέα να πραγματοποιήσει μαζί με άλλους τρεις μουσικούς ένα jam session ως διέξοδο έκφρασης. Παράλληλα, το στοιχείο του νερού είχε καρφωθεί στο μυαλό του. Η ρευστότητά του, η ορμή του και η ιδέα μιας ήσυχης αλλά αστείρευτης ροής ήταν η μόνη γενική ιδέα που μοιράστηκε με τους συναδέλφους του πριν ξεκινήσουν να παίζουν μουσική. Το μόνο σημείο αναφοράς και έμπνευσης που θέλησε να έχουν ήταν η αίσθηση της ενέργειας του νερού. Οι τέσσερίς μουσικοί μαζεύτηκαν στο προσωπικό του στουντιο και ηχογράφησαν ζωντανά αυθόρμητες συνθέσεις και αυτοσχεδιασμούς. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, ο κάθε μουσικός έκανε ένα βήμα πίσω για να δώσει χώρο και να ακούσει τον άλλον, διαμορφώνοντας έτσι παράλληλα και το συνολικό ηχητικό περιβάλλον. Για κανένα από τα κομμάτια δεν είχε γίνει κάποια σύνθεση πριν τη συγκεκριμένη συνάντηση και ηχογράφηση. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ από organic beats με spiritual jazz vibes, άλλοτε εξερευνώντας μίξεις με στοιχεία παραδοσιακής δημοτικής μουσικής, άλλοτε δημιουργώντας μια απόλυτα κινηματογραφική ατμόσφαιρα.

Η μίξη έγινε σε μπομπίνες 2 ιντσών με αναλογικό εξοπλισμό για την καλύτερη δυνατή ποιότητα στον ήχο.

Γιάννης Αγγελόπουλος – Ντραμς

Παρασκευάς Κίτσος – Μπάσο

Βαγγέλης Στεφανόπουλος – Πιάνο