“Χρησιμοποιούν την ενέργεια και την οργή του πανκ για να εφορμήσουν, μέσα από τις ρωγμές, στην αληθινή ζωή και την μετα-δημοκρατική εφιαλτική πραγματικότητα”
N.M.E.

Κάτι τέτοιες μαλακίες διάβαζαν και οι 3 ηρωές μας και σκέφτηκαν, γιατί αυτοί και όχι εμείς; Οι καιροί είχαν άλλωστε αλλάξει. Τα κορίτσια έφευγαν με άλλους, τα ναρκωτικά ήταν όλο και πιο συχνά τζούφια, ακόμα και ο περιπτεράς της γειτονιάς τους έκλεβε στα ρέστα. Αποφάσισαν λοιπόν να δώσουν μια τελευταία ευκαιρία στη ζωή να αποδείξει ότι δε βολτάρει μονίμως στους κάτω μαχαλάδες της ύπαρξης. Η κυβέρνηση σύριζα δεν έκανε δεχτές τις προϋποθέσεις που είχαν θέσει για τη συμμετοχή τους στο κυβερνητικό άρμα, καθώς έκρινε ως υπερβολικό το μέτρο του καταναγκαστικού καθαρισμού κάθε βουλωμένης τουαλέτας της αθήνας απο τους ατενίστας και απέρριψε ως νοσηρό το μέτρο της φυλάκισης, δημόσιας διαπόμπευσης και δήμευσης περιουσίας όσων βρωμίζουν το δημόσιο λόγο με γραπτά ή προφορικά ξερατά. Για λόγους καθαρά ηλικιακούς και κυρίως βαρεμάρας, ήταν μάλλον απίθανο να προσδοκήσουν μια διεθνή καριέρα στον αθλητισμό, στα μμε ίσως κάτι να κατάφερναν αλλά είναι περιβόητοι σιχασιάρηδες και όταν επιτέλους κατάλαβαν πως λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν τους είχε μείνει φράγκο. Τι άλλο τους έμενε λοιπόν από το να χρησιμοποιήσουν τη μουσική και τις διάφορες ασελγειές τους πάνω της;

Για τους σκοπούς τους χρησιμοποιούν: ένα σήκουενσερ, δύο μπάσσα, δύο συνθ, ένα λάπτοπ, ανάκατες ηχογραφήσεις και καμμιά δεκαριά πετάλια. Η μουσική τους περιγράφεται εύστοχα ως μπας-κλας ηλεκτρόνικς.

Πρόκειται για μια μουσική παράσταση που αισιοδοξεί να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο η προϋπόθεση για να καταφερεις να πειστείς να παρευρεθείς σε εκδήλωση του Πρώτου Ορόφου όλα αυτά τα χρόνια είναι να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να αναφωνήσεις ότι όχι, δε χρειάζεται κάθε φορά που πας σε συναυλία να περάσεις καλά.